Eurovision

Ég vil taka það skýrt fram að árið 1987 spáði ég Johnny Logan sigri í Eurovision. Mamma var viss um að einhver annar myndi vinna en ég sagði allan tíman að Írland myndi bursta þetta. Frábært hvað Hold me now hefur elst vel.  

Ég er að átta mig á því að í þessari stuttu bloggfærslu hef ég ekki bara komið því áleiðis að ég hafi haft betur en móðir mín í Eurovísion forspánni 1987 heldur líka að ég viti hver Johnny Logan er, hvaða ár hann vann Eurovision, frá hvaða landi hann er og hvað lagið heitir sem hann söng.

Ef einhverjum finnst þetta púkó er það allt í lagi af því að ég er bara að djóka, ef einhverjum finnst þetta töff er þetta samt auðvitað satt. 

K

Stundum langar mig að baula. Ég læt það þó sjaldan eftir mér.

Partýljónið ég

Þegar ég hafði unnið á stöðinni í mjög stuttan tíma var ég skipuð í árshátíðarnefnd. Ég kunni ekki við að segja þeim að sjálf myndi ég mæla með einhverjum öðrum, bara hverjum sem er. Síðustu daga hef ég reynt að koma á svona partýstemmningu á kaffistofunni fyrir árshátíðina, sem er annað kvöld. Þetta hefur átt að vera svona upphitun. Ég á ekki von á að vera beðin um að vera í árshátíðarnefndinni á næsta ári.

Spurningalistakönnun

"I belive that life is a constant striving for balance, requiring frequent tradeoffs between morality and necessity, within a cyclic pattern of joy and sadness, forging a trail of bittersweet memories until on slips, inevitably, into the jaws of death".

Agree or disagree?

Frægð og frami

Ég er víst annars flokks af því að ég er moggabloggari. Það þykir ekki fínt í heimi alvöru bloggara að vera moggabloggari. Ég er samt minna annars flokks af því að ég er svo afkastalítill moggabloggari, held ég. Mér líður samt ekkert illa. Jú samt.  

Annars er ég flutt á nýja heimilið mitt. Nágrönnum mínum hefur fækkað ansi mikið. Það er ekki gott að hafa of marga nágranna.   

Svo er Valentínusardagurinn í dag. Þetta er uppáhaldsdagurinn minn. Einu sinni var Bolludagur uppáhaldsdagurinn minn, en ekki lengur.  

Ekki bara slæmir tímar heldur þeir verstu

Ég eyddi hluta úr deginum á námskeiði til að læra á nýtt forrit. Námskeiðahaldarinn sagði að minnsta kosti þrisvar ef ekki fjórum sinnum "á þessum síðustu og verstu tímum". Hún sagði þetta alltaf til að leggja áherslu á notagildi forritsins. Ég þorði ekki að spyrja hana nánar út í þessa síðustu og verstu tíma, en mig langaði það.

Traust og heilindi og bla bla.

Er ég ein um það að sjá hornin á höfði Björns Inga?

Konan sem bloggar í hverjum mánuði.

Á föstudaginn var ég rænd. En þar sem lögreglan brást strax við fékk ég kortin mín og allt annað strax tilbaka. Þjófarnir fóru nefnilega í næstu verslun til að kaupa sér samlokur, sem þeir hefðu borgað með mínu korti ef lögreglan hefði ekki skorist í leikinn. Ég var lögreglunni þakklát.

Á laugardaginn áttaði ég mig á því að ég væri ekki með veskið mitt, sama veski og hafði verið stolið frá mér fyrr á föstudaginn. Ég hringdi í Smárabíó þar sem ég vissi að ég hafði síðast notað það þar. Stúlkan sem svaraði tók niður símanúmerið mitt og sagðist hringja í mig tilbaka. Fimm mínútum síðar hringdi hún og sagði mér að hringja aftur eftir helgi, að hún hefði ekki fundið veskið mitt en væri samt ekki viss og að ég þyrfti bara að hringja eftir helgi. Ég hugsaði málið í smá stund og komst að þeirri niðurstöðu að þetta væri mjög svo undarlegt. Átti ég að láta að láta loka öllum kortunum mínum? Borða hrísgrjón í kvöldmat? Ég hringdi því aftur í Smárabíó og fékk í það skiptið að tala við vaktstjórann. Eftir að hafa eytt 15 mínútum í að útskýra fyrir vaktstjóranum af hverju ég væri að hringja tók hún líka niður númerið mitt og sagðist hringja tilbaka. Þegar hún svo hringdi tilbaka sagði hún mér að veskið væri hjá þeim og ég mætti koma að sækja það. Hún gat ekki gefið mér neina skýringu á því hvers vegna stúlkan sem svaraði fyrst í símann hafði viljað geyma veski mitt yfir helgina.  

Ef ég væri í svona The Secret pælingum myndi ég endurskoða hugsanir mínar vandlega. En þar sem ég er það ekki held ég að lausnin sé að fara sem minnst út úr húsi.

Fjör á framabraut

Þjóðarspegill 2007

Að lifa lífinu lifandi.

Mitt líf er mjög svo viðburðarríkt og margt spennandi að gerast. Ég myndi skrifa um það en ég get það ekki. Ég hef skrifað undir þagnareið.

En það sem ég get sagt er að allt er bara eins og það á að vera, eða að minnsta kosti eins og ég held að það eigi að vera. Ég gæti samt haft rangt fyrir mér.